هفته‌های پیش رو , حملات تروریستی , قربانیان تروریسم : چگونه داستان‌ها را یاد گرفتیم
نوشته جوآن ارلی
۲۲ ژوییه ۲۰۰۷
زمان‌های داخل داخلی بینش را در مورد این که چگونه اخبار , ویژگی‌ها و افکار در نیویورک‌تایمز اتفاق می‌افتد , ارایه می‌دهد . در این قطعه , یوسف زای , معاون سردبیر روزنامه تایمز , توضیح می‌دهد که چه چیزی در گسترش ده‌ها نفر از مردم دنیا برای توسعه پرتره‌های کامل‌تر " این زندگی‌ها که کوتاه شده بودند , دخیل بوده‌است . "
میز بین‌المللی تایمز اطلاعاتی در مورد زندگی افرادی که در طی یک دوره دو هفته‌ای قربانی حملات تروریستی بودند , پیدا کرد .
هر بار که ترور آغاز می‌شود , یک برنامه روزنامه‌نگاری وجود دارد . اخبار را پوشش دهید و آن را در زمینه ژئوپلیتیک قرار دهید . درام صحنه را ثبت کنید . همه چیز را درباره مهاجمان دنبال کنید . و شاید بهترین تلاش برای نشان دادن رنج‌های انسان .
آن‌هایی که وظیفه تعیین پروفایل قربانیان را برعهده دارند , معمولا ً پروفایل های اجتماعی - رسانه‌ای و مصاحبه با بستگان و دوستان را مورد بررسی قرار می‌دهند, و سپس با استفاده از حکایات را به یک مقاله که چند نفر را برجسته می‌کند و آنچه را که درباره بقیه گفته می‌شود خلاصه می‌کند . گاهی داستان‌های فولر درباره یک قربانی واحد , یک خانواده یا یک گروه وجود دارد .
به عنوان مثال , پس از کشتار روز باستیل در نیکو , فرانسه , به عنوان مثال , تایمز یک نگاه دردناک به پدر و پسر از تگزاس , که در میان توده‌های مردم کشیده شده‌بود , به دنبال داشت و پس از آن کودکان کشته شدگان و آن‌هایی که زنده ماندند .
هرگز به اندازه کافی احساس نمی‌شود .
در طی چیزی که به نظر موجی شدید از حملات در ماه مارس می‌رسید , ما تصمیم گرفتیم که کافی نیست . ما هنوز درباره قربانیان بمب‌گذاری‌های انتحاری دولت اسلامی در فرودگاه بروکسل و ایستگاه مترو در ماه مارس , زمانی که یک گروه افراطی به یک استادیوم فوتبال در عراق حمله کرد , مشغول جمع‌آوری اطلاعات هستیم . دو روز بعد , طالبان در یک بعدازظهر یکشنبه در لاهور , پاکستان , یک پارک را به قتل رساندند .
تصمیم گرفتیم که حرکت نکنیم بلکه برگردیم . تا آنجا که می‌توانیم هر انسانی را که در یک کشتار جمعی کشته می‌شوند بیابیم , تا اثرات موجی خشونت را ردیابی کنیم , تا چیزهایی را که افراد را در نقاط مختلف به هم متصل می‌کند , شناسایی کنیم . برای نشان دادن تلفات انسانی تروریسم .
ابتدا ماه مارس را پوشش دادیم . اما حمله‌ها ادامه داشت , بنابراین ما به دو هفته عقب رفتیم تا نگران شویم . این دو هفته شامل هشت حمله در شش کشور شد; شش مرد , زن و کودک برای همیشه گرفته شدند .
ما نمی‌دونستیم تو کی هستی . در چند مورد , خبرنگاران ما در زمین قربانیانی را یافتند که مقامات محلی در شمارش آن‌ها ناموفق بودند . ما مردم را در سراسر دنیا مستقر کردیم تا نام آن‌ها , عکس‌ها و جزئیات این زندگی‌ها را که کوتاه شده بودند, جمع‌آوری کنیم .
در مشارکت با داده‌های تایمز , ویراستاران روی میز بین‌المللی فرم‌های مصاحبه تعاملی را برای جمع‌آوری اطلاعات موازی در مورد هر فرد ایجاد کردند . ما به اصول اولیه نیاز داشتیم : نام , سن , زادگاه , ملیت , مذهب , شغل . ما همچنین از او پرسیدیم آیا قربانی در همان حمله کشته شده‌است یا نه. چه قدر خویشاوندان بلافصل ایشان را ترک گفت ? چند سال تحصیل کرده بود ? ما فضا را برای جزئیات روایی رها کردیم و از همکاران خواست که هر عکسی که پیدا کنند را فراهم کنند .
سخت و شدید بود . کریس آستین , یک روزنامه‌نگار در نیجریه , با یک ایست بازرسی نظامی از نزدیک شدن به خجند , که در آن بوکو حرم یک مسجد را در ۱ مارس منفجر کرد , به قتل رساند . به جای آن , با یک تثبیت‌کننده محلی کار می‌کرد , توانست یک جریان ثابت از روستاییانی را راضی کند که به هتل او بروند .
تلفات انسانی
یک نگاه به زندگی مردان , زنان و کودکانی که در قتل‌های دسته‌جمعی در شش کشور قطع شده‌اند .
منبع سایت سربازی